Por mais que lle dou voltas non atopo os motivos. Cando estudiabamos xuntos, alí en Cambridge, a todos aqueles loucos da literatura inglesa, Locke, Defoe e o que che gustaba tanto, Lewis Carrol, sempre me falaches de mundos que estaban na túa cabeza, mundos que eu non entendía. Oiate rasguear aquela vella guitarra unha e outra vez, como ía tomando forma o teu peculiar estilo de tocala, diferente a todo o que eu oíra ata entonces. Recordo aquel tempo que estivemos en Francia, e as escapadas a Marrocos. Aquelas noites en vela eran máxicas, falando de todo e de nada, ata altas horas, sin durmir, fumando cannabis sin parar. Eu era feliz, pero nunca me din conta do desgraciado que ti eras. De como non durmíamos porque realmente ti non podias, o teu insomnio destrozabate. Perdoame por non darme conta. Perdoame por non pararte cando empezaches a tomas aquelas pildoras, de bonitas cores pero tráxico destino. Teriamos que haber buscado outra solución, Nick. Houberamola atopado. E eu non estaría escribindo ó mais alá neste momento.
Ven á miña cabeza a noite que coñecemos a aquel americano, Joe. Non lembro ben o seu apelido, Boyd quizais. Decian del que fora o que lle enchufara a guitarra a Dylan en Newport. Decian que impulsara a John Martyn e á Incredible String Band. Decian tantas cousas del... Enseguida te entusiasmaches. As tuas cancións eran maravillosas, e a Joe gustabanlle moito. Fai pouco alguen faloume del e dun libro que publicou. Bicicletas brancas se chama. Fala algo de ti e de como entramos en aquel estudio de gravacion. De como meteu nel a Richard Thompson e algun membro mais dos Fairport Convention, e aqueles dous que tocaban en Pentangle. Bos músicos. Richard era un mestre da guitarra electrica. Tamén había músicos de vento, eu non sabía para que. ¿pediralos ti? ¿aquelas cancions que desnudas eran máxicas, como serían revestidas desos instrumentos?
Aqueles días foron de luces e paixón. Pero tamen tristes e crueles. Vinte mostrandote tal e como eres. Vinte contando cousas que nunca contaras. Vinte na túa cumbre, no pico mais alto da túa vida. Ti que escapabas nas actuacións en directo, que non falabas con ninguén, que fuxías da xente, de repente sacaches a relucir a beleza e a delicadeza, a melancolía e a sensibilidade que eu sabía que habitaba en ti. A túa apatía de repente converteuse en lume, lume lento e pausado, lume do que dura ata o infinito.
Cando tocabas River man, parabase o tempo. A búsqueda dese home do río, dese río que fluye, desa sabiduría vital. Aquel ultimo parrafo éra cruel ... vou a ver ó home do río, voulle decir todo o que poida, sobre a prohibición de sentirse libre...
E en Fruit tree, presaxio convertido en canción, onde dis ... todos saberán que estabas aqui cando te teñas ido... Sabias o que ia pasar, cabron. Esta canción ainda hoxe se me fai dificil de escoitar. E demasiado triste. Doume conta de como era o teu interior. De como debiches sufrir... a vida non é sinon recordo, que ocorreu fai moito tempo, un teatro cheo de tristura para un espectaculo largamente olvidado. Parece moi facil deixala correr, ata que te detes a preguntarte por que nunca te preguntaches por que... Dende que che escoitei tocala por primeira vez, non deixo de preguntarme os por ques de todo. E unha maneira agonica de vivir, pero é a única que coñezo, por culpa túa.
Unha das miñas preferidas era, e sabelo, Way to blue. A túa voz case chorando, e os ventos aullando en silencio. Pideslle a alguen ... dime todo o que sepas, ensiname o que teñas que ensinar... Cantas veces cho pedin eu, e cantas te negaches. Eras así. Acepteite.
Alguen me dixo unha vez que escoitandote daba a impresión de que falabas de soños, de momentos etereos que estaban no teu limbo particular. Eu creo que falabas de cousas que estaban na terra, que sufrias diariamente, que non sabias como contalas. A veces estás liricamente optimista, como en The thoughts of Mary Jane, ou na preciosa Time has told me. Non sabes canto me axudou esta cancion no meu tortuoso camiño pola vida. Eso que dis de que ... algun dia o noso oceano atopará a sua orilla..., faime pensar en que todo acaba sendo como ten que ser, o tempo é xuiz sabio e duro. Esa canción compuxechela para ela, para a da ventana, seino.
Drama en Three hours, quen era ese Jeremy que escapa, que busca un amo e un esclavo? ti?. E en Day is done, a que che axudei a compoñer, falamos do paso do tempo. Recordo que nos obsesionaba. Segueme doendo cada segundo que estou sin ti. A ti o tempo acabouseche pronto. Que bonita era esta canción, pero cando un está lonxe de onde quere estar volvese extremadamente cruel.
Hoxe volvo a escoitar o disco tras mais de 17 anos sin facelo. E oio Saturday sun cando a agulla toca case ó seu fin. E veñen á miña cabeza esas tardes simples, fugaces, casi inaprensibles, que co paso do tempo gañaron un valor infinito... non parecian gran cousa ese dia, pero cando os recordo eran momentos realmente bos...
E mentras escribo esto doume conta de todo. Claro, como non cain antes. Realmente foi a unica maneira que atopaches de contarnos o que sentias. Vichelo claro no teu interior, e nunca fuches capaz de facernolo ver os demais. Excepto nestes surcos. Recordote, e resbala unha bagoa... Por que non me din conta cando estabas conmigo¡¡¡??? Quixente, Nick, e a miña traxedia é que so me queda esta portada verde e esta foto tua mirando para ela, en vez de mirar para quen che saca a foto, en vez de mirar para min.
Robert Kirby
No hay comentarios:
Publicar un comentario