Fai mais de 15 anos, entrei nunha tenda de discos ávido de carne, buscando o Santo Grial, disposto a fundir o meu escaso potencial capitalista en rodaxas sonoras. Algo buscaba, pero non sabia o que. O dono da tenda, veteran en mil concertos, contame a súa historia mentras pincha uns poucos vinilos. É esta unha historia triste, a dun home de Leon que a mediados dos 80, xa cumpridos os 30 anos, se da conta de que a súa vida está colgando dun fio. Con muller e fillos, non ten ningunha propiedade, vive dun oscuro garito rockeiro, e o seu unico legado para os nenos que amamanta é unha colección de mais de 17.000 discos. Sinte a vertixe cando alguen na radio anuncia a fin do vinilo en favor do rompedor formato cd. Vende a colección, excepto os 700 imprescindibles para sobrevivir. Arrepintese ó instante. Cos cartos marcha de Leon e escapa para A Coruña. Alí monta a tenda, tras darse conta de que a música é o seu único e irrenunciable modo de vida.
Escoito asombrado, a experiencia de alguen que vive e ama a música. A charla toca ó seu fin. Eu non sei que disco comprar. E el abreme o camiño da luz. Colle un da marabunta, aparece este Radio City. Big Star, penso, ¿quen serán estes fulanos? O home regalame o disco, coma quen regala sabiduría adquirida tras moitos anos. Non fun consciente do que estaba a pasar. Ahora si que o son. Regaloume un raio de vida, horas de escoita maldita pensando na muller amada. Regaloume unha entrada directa ó magnífico inferno do pop.
Esta historia de desapego, de homes erraticos que vagabundean polos surcos da vida, é tamen a historia de Alex Chilton. Foi Alex un deses músicos talentosos, dotados para arrancar unha melodía de calquera lado, home zarandeado polo destino, o consumo industrial de drogas, os amores obsesivos e o seu propio desapego ó exito. Lider dos Box Tops, grupo xuvenil prefabricado para o triunfo comercial, escapou por pernas asqueado do negocio musical. E caeu ó lado do seu amigo de sempre, Chris Bell, outro personaxe tráxico. Nace Big Star, editan o nº1 Record, magnifica colección de cancións á que ninguén presta atención, e Bell vaise do grupo tras chocar co irrascible Alex. ¿Fin da historia?
Pois non.
Dos restos do grupo nace Radio City. Colección de cancions de tristura atroz e fraxil beleza. Sí, é pop, din os críticos. ¿pero non se supoñía que o pop tiña que ser alegre e vital? Aquí vexo demasiade oscuridade esperandome en cada rincón e a Chilton levandome por camiños que non quero recorrer. Mais crudo e directo que o seu antecesor, Radio City non carece deses guitarreos armónicos e dos xogos vocais imposibles, pero desprende un olor a amores perdidos e soños irrenunciables. Ole a ela.
A escoita levanos a ese estado felizmente idiota, a ese momento da mente despreocupado, no que nos volvemos débiles ante os vaivéns vitais. Antecesor do negrísimo "Third/Sister Lovers", parece que Chilton empeza a recorrer os camiños tortuosos que o levarán ó estalido emocional do seu último disco. As cancións abanéan coma sostidas nunha corda a unha altura infinita, coma se o ritmo se perdera no aire por momentos.
A cara A é dunha beleza dificil de describir. Iniciada coa nerviosa e caotica "O My Soul", na que Chilton lle canta a esa nena que lle fai perder os estribos, unha banda a punto de estalar cálmase de repente e atopa a liña da perfección en "Life Is White". Canción de total resentimiento amoroso ..."non te quero ver porque sei do que careces"... deixa un pouso de amargura, porque a sensación que da é que iso que di a letra non é o que pensa o que a canta. Decir o contrario do que se pensa, maldita maneira de espantar fantasmas.
O grupo desbordase na incrible "way out west", súplica subliminal... "ela intenta non amarme pero sabe que é imposible"... "faime ser malo, pero amoa nesas noites solitarias na miña habitación"... Unha melodía inocente levanos a transitar unha historia de amor desesperado dun home resignado, que lle pide a ela só que o ame. ¿e tan dificil?
A estas alturas a alma xa está algo desmontada segun a agulla cruza os surcos compulsivamente, pero cando soa "what´s going Ahn", algo se ven abaixo. Demasiado bonita e demasiado especial. O ritmo ralentízase como cando a acaricias na cama, a melodía elevate como si ela che susurrara ó oído ... encantasme ... o "oh no" que Chilton gime ó final da canción, ¿é de placer ou de renuncia? Nunca o sabrei.
O corpo xa está preparado para a prodixiosa "You Get What You Deserve". Aumenta o dramatismo da melodía, o ritmo a contratempo, as pausas en lugares insospeitados... A estas alturas a mestria de Big Star moldeando melodías está fora de dubida. Despois de amar a esa rapaza, dan ganas de conducir rapidamente escoitando este tema a toda voz, atravesando a noite en busca dun lugar mental onde a felicidade sexa mais tibia e soportable.
Interminables esforzos consiguen darlle a volta ó acetato. Soa "Mod Lang", agresiva, cruda, dificil. ¿Acabouse o caramelo para dar paso ó vinagre? A resposta témola na incrible "Back of a Car", xoia absoluta, ritmo hipnótico, dulzura punzante, guitarras caprichosas. Ese asento traseiro do coche, esa música atronando, esas ganas de decir todo, esas palabras que non saen. Nunca mellor resumidas as urxencias xuvenís e a frustración adulta.
A psicodelica "Daisy Glaze", sorprendente no seu final, antecede a unha canción das que non se olvidan facilmente. "September Gurls" ou como os romances veraniegos non se apartan da nosa mente nunca xamais. Melodia amasable, dan ganas de volver a ese agosto - setembro a abrazar a esa rapaza que se pasea pola praia... oh when she makes love to me... grita Alex Chilton.
Antesala do seu posterior descenso ós infernos por culpa da mantis relixiosa Lesa Aldredge e do consumo indiscriminado de sustancias alucinóxenas, todavía Radio City ten luz e esperanza. Nunha tarde soleada o disco brilla como se fose parente do sol, pero non o pilles nunha noite de auga. Si ela non está o teu lado pódete afundir na miseria.
É un disco dunha beleza enorme, dunha capacidade de seducción infinita, producto de duras experiencias, de soños inalcanzables e de mulleres arrebatadoras. A traxedia da vida vista a traves dos ollos da muller amada. Dísco de vaporosa presencia, misterio todavía lonxe de descifrarse, transita por terrenos comúns a todo mortal con especial sensibilidade. Dan ganas de acariciala ó escoitalo.
Si algúen che regala este disco, colleo con mimo, pinchao delicadamente, escoitao con paixon. Estanche regalando vida, modos de sentir, estanche regalando unha parte de si mesmo, que quere que ti teñas. ¿Hai mellor maneira de abrazar a alguen que regalando o Radio City?
No hay comentarios:
Publicar un comentario