Nado en Alabama, nunha familia de 11 irmáns, a violencia apareceu na sua vida moi pronto. A súa nai abusaba físicamente do pequeño Wilson. Como válvula de escape refuxiase nas igrexas, templos de culto nos que as voces dos nenos negros pretendían xuntarse con Deus. Esa formación gospel foi chave na súa futura vida musical. Pronto fuxe de onda a nai para irse co pai a Detroir. Nas súas rúas inxecta sangue urbana á musica que lle sae do fondo dos intestinos. Pronto acompaña ó mesmísimo Sam Cooke a cantar de igrexa en igrexa. Vivindo cerca da indixencia mais plena, cando case non tiña para subsistir, abrenselle as portas dese ceo ó que canta, cando os cantantes negros coma el comezan a firmar contratos para interpretar música secular. Monta un grupo, os Falcons, e substitue a ese Deus etereo ó que lle cantou sempre por un novo elemento a idolatrar: a muller amada.
Nunha época na que o single era o rei, Wilson fartouse de sacar rodaxas explosivas. O día que o formato sg comenzou a desaparecer, foi o principio do fin da canción, un proceso que xa dura moito tempo e que segue costa abaixo. A canción como ente con vida propia, que se saboreaba, que se pinchaba unha e outra vez, deixou paso a temas agrupados en lps, dobres e triples, que en moitos casos non fan mais que ocultar a falta de talento dos seus interpretes. Dous minutos e medio son suficientes para sintetizar mil emocións, é a grandeza da musica. Este The Sound Of Wilson Pickett, non é mais que un agrupamento de singles, un detrás do outro, que nos ensina o potencial do terrible cantante, na época mais esplendida da súa carreira, ese ano 67 no que graba ata 3 albumes con Atlantic.
Borracho penitente, con unha vida chea de altercados e visitas á carcel, irascible, tiña mal beber e era habitual velo con armas de fogo armandoas gordas, agredindo as suas multiples mulleres, conducir bébedo ata o paroxismo e acabar invadindo xardins alleos. Un deses xardíns foi o do alcalde de Englewood, que o perdoou a cambio dun concerto gratuito, non sen antes decir que … o peor enemigo de Mr. Pickett chamase Jack Daniels… Todo iso trasladabase á escea. O seu estilo, sacado do fondo de unha garganta que parece que vai quebrar en calquera momento, impoñíase con tensión e febre cando os focos o iluminaban.
Foi Jerry Wexler, o mítico productor, o que o fixo chorar por primeira vez na súa vida, cando graba con Solomon Burke o tema If you need me, éxito de Pickett, co que outro se levou a gloria que lle parecia destinada. Pero Wexler tiñalle que devolver a moeda, e vaia si o fixo. O productor Jerry Wexler, ó que se lle concede o mérito de acuñar o término Rythm and blues. Traballou cos mais grandes, ray charles, aretha, otis, e wicked pickett. Fillo de inmigrantes polacos, xuntase con un descendente de africanos, para crear a musica mais excelsa do ano 67. Entre as paredes do estudio Stax e dos estudios Fame, graban os grandiosos temas soul que se incluen no Lp do que falamos. Este último, unha antigua fabrica de tabacos, era un lugar especial, en palabras do propio Wilson, no que parecia que se transpiraba a alma da música negra. O que pasaba entre esas paredes so o saben os musicos que interviñan nesas maratonianas noites de música, estimulantes, tensión e maxia. Alí viu Wexler o fogo de Pickett, como el mesmo decía, “Cando grita, grita notas”, “a sua voz era tan potente como unha serra mecánica, pero nunca estaba descontrolada; sempre era melódica“ O cantante que implantou un novo nivel de ferocidade no soul, tamen era capaz de ser o mais doce, o mais suave dos cantantes. Facia coa sua voz o que queria. Faciache sentarte a escoitalo.
Que temos neste the sound of…? Xemas, mundos pasionais comprimidos en 3 minutos. Femias asasinas facendo coros e competindo a grito limpo con Wilson como nese I need a lot of loving everyday, lume nocturno no clasico Funky Broadway, duelos de guitarras e ventos, co organo Farfisa fumejando detrás en You can´t stand alone, e sobre todo amor, moito amor, e perdon, demasiado perdon polos excesos cometidos. A cara blanca e a negra do mais grande dos actos humanos nese trio de cancións, I found a love, I found the one, e I´m sorry about that. ¿Cómo se pode amar tanto e acabar facendo un dano irreparable? Son caras da mesma moeda, esa que a maioria das veces cae de canto, pero que cando cae de algun dos dous lados fai uns estropicios marabillosos e crueles ó mesmo tempo. A quen está lendo direille algo: si te enamoras de verdade algunha vez regala un disco co tema I found the one… e si todo se che escapa das mans, e sendo o último que queres neste mundo, lle fas dano á esa persoa, gráballe outro con I´m sorry about that. Case todo o que hai que decir sobre o que che pasa está nesas duas cancións. O resto corre da tua conta.
A Wilson Pickett parouselle o corazon os 64 anos, aquel que os fixo bater ó seu ritmo tantas veces. The wicked Pickett, o enfant terrible da música mais marabillosa.
