THE DREAM SYNDICATE. Days of wine and roses. 1982

por Marcosdeaurita.

“No son longos, os días de viño e rosas: dun soño nebuloso xorde o noso camiño, para perderse dentro doutro soño” Ernest Dowson

Os bos momentos son tan efímeros como a vida mesma, obrigandonos a sentilos e vivilos con máis intensidade. Iso mesmo lles sucedeu no outono de 1982 a un grupo de mozos californiano que, baixo o nome de The Dream Syndicate, abrazaron creativamente a costa leste e os anos sesenta, nun idilio que se prologou durante estes días de viño e rosas, que se foron pouco despois dunha aloucada gravación express que concentrou todo o frenesí e o talento dun grupo de rock de guitarras, nun disco que parece desbocado, pero que en ningún momento perde o control, aínda que sexa bailando permanentemente no límite. A experiencia tornouse irrepetible.
Pero a historia comezara algo antes, en 1981, cando Steve Wynn, que contaba con apenas 21 anos, decide poñer a proba o seu talento nunha deslumbrante sesión chamada '15 Minutes', grabada por el mesmo na súa propia casa. Estamos na época do 'Do It Yourself', o espiritu punk esta moi presente no mundo do rock e moitos abrense camiño deste xeito. Nesta gravación anticipanse as claves do son que definiría un icono do rock americano: 'The Days Of Wine And Roses'. Wynn asina oito das nove cancións do disco, e xunto a el un elenco de luxo formado pola baixista Kendra Smith, compañeira de universidade de Steve, o batería Dennis Duck e o salvaxe, desbocado e talentoso guitarrista Karl Precoda.

Rock de guitarras non é só unha cualidade descriptiva da música de The Dream Syndicate, senón tamén unha declaración de intencións, nun momento no que os sintetizadores borraran do mapa as seis cordas. 'The Days Of Wine And Roses' é un disco adiantado á súa época, cun son que non atopa semellante en 1982, coma se dun eslabón perdido se tratase, e que segue a soar actual hoxe en día.
O disco comeza coas potentes guitarras de 'Tell Me When It's Over', un medio tempo delicioso no que esta moi presente o Neil Young máis eléctrico. En 'Definitely Clean' a enerxía punk de coetáneos seus como Gun Club xorde nun tema no que novamente as guitarras dominan a escena, algo que en 1982 era toda unha afrenta ao sitema establecido, e que os relegaba ao underground e a categoría de proscritos. O mesmo impetu repitese en 'Then She Remembers' un tema velvetiano acelerado ao triple de revolucións, o que provoca unha desatada loucura garaxeira. Antes, un dos momentos máxicos do disco 'That´s What You Always Say', que xa formara parte do citado '15 Minutes'. Podemos dicir que nos atopamos ante un hit, un número 1, un tema que o ten todo para poder ser considerada unha das mellores cancións pop do seu tempo.
A paradigmática 'Halloween', asinada por Precoda (a única non composta por Wynn), convertirase nun referente para moitas bandas posteriores que se beberon desta fonte, como Galaxie 500 ou Yo La Tengo que teñen unha innegable débeda con este disco. Aquí, Precoda, mostra un estilo máis clásico e menos desaliñado que no resto do álbum.
A angustia e a melacolía contidas de 'When You Smile' (“Cando ti sorrís, non sei qué facer / Porque podería perder todo en un ou dous minutos / E parece que ven o fin do mundo / Cando ti sorrís”) deambulan collidos da man da luminosidade a ledicia e a inxeniudade sen deixar claro en ningún momento a que lado están.
'Too Little, Too Late', con Kendra Smith na voz, desprende un aire velvetiano warholiano (se se admite o termo). 'Until Lately' mostra unha cara diferente, menos tensa e máis desenfadada, mostrando a súa versatilidade. Jonathan Richman xa pasará por alí.
Ao longo do disco, as tormentas eléctricas alternan con momentos de calma tensa debaténdose entre o desorde e a precisión, ata chegar ao tema final, co mesmo título que o disco, onde os californianos pechan con máis de sete minutos de desenfreno eléctrico, nunha incrible descarga de intensidade onde todo estoupa polos aires, rematando así os efímeros días de viño e rosas, que se irán para sempre, e que só voltaran cando a agulla se pouse neste incrible disco, roubándolle momentos ao pasado.

JOHN LENNON. Plastic Ono Band. 1970.

Como afrontalo, preguntome. Quero pero non podo. Escoito a John gritandome ó oido, dicindo tanto con tan pouco, e sinto a necesidade de facer o mesmo. Imposible. Imposible en duas liñas explicar o que pasa nestos surcos. Imposible recrear a sensación primeira, esa que te leva ós teus propios pozos negros escoitando estas cancións, esa que te fai sentir perdido ante o mundo para acto seguido darche un ápice de esperanza. ¿Hai esperanza, John? ...responde...respondeme¡¡¡

A caixa negra non parpadea coa sua inaguantable e irritante luz vermella, non hai resposta. Quizais porque na realidade él tamén a estaba buscando. Necesito que alguén me explique por que un dos homes mais idolatrado, icónico, rico e amado do mundo ten a necesidade de facer isto. Por qué alguen na cima da súa vida, descende ós infernos a mirarse ó espello de Satanás, e decide ensinarnos a todos qué é o que se ve. ¿Realmente necesito que alguén mo explique? Penso que John nunca estivo na cima, sempre estivo nese inferno, e que sabía que non ía sair del nunca, pero que había cousas que melloraban a súa estancia nel: e naciu PLASTIC ONO BAND. John, o mais grande, descendendo ó barro, enfangandose e mostrandose en alma plena. Aqui estou, este son eu, deixade de decir todos como son ou como queredes que sexa. Nas nosas vidas poucas persoas nos ven asi, a veces ninguen, pero John mostrouse nun disco que todo o mundo ia escoitar. Pouco lle importaba.


Primeiro album de estudio despois da separación dos catro de Liverpool, para el xunta vellos amigos que o coñecen ben: a sección rítmica, contida, concisa, elemental, Ringo á batería e Klaus Voorman ó baixo. John co piano e as guitarras. Phil Spector, o mago enano, na producción, e flirteando co piano en Love, como fai o gran Billy Preston en God. As tomas de cada canción son básicas, crudas, duas como máximo para cada tema, sensacións primixeneas plasmadas no acetato.

Escoitando este disco, danme ganas de rir do punk, que todavia tardaria en chegar, da súa simpleza de plantexamentos, dese quedar na superficie da rebeldia. Punkis, escoitade a John Lennon, o gran rebelde, o home desnudo, o home contra o mundo. Movia as conciencias cunha muller de punto de apoio. Non llo contedes a Arquimides, pero sí, o seu famoso punto de apoio era unha muller.

Unha muller que lle ensinou a amar. Unha muller que desnudou os seus medos e traumas, mostrandollos na cara, para que os contemplara e sacara a rabia e a dor, sumerxindoa nas cancións deste disco. ¿Sabes como se chama este disco na edición xaponesa?: a alma de John.

Deiteime a escoitalo antes de escribir isto. Vinme superado. Por John e por min mesmo. John está ó meu lado, outros non. Deitado na cama, penso na alma de John. Penso na miña alma. Penso nas almas todas. Estamos unidas pola mesma traxedia: non somos inmortais. Ese é o punto final. Pero, ¿que pasa no camiño hacia alí?. Ese camiño é unha festa, unha festa de sufrimento, de medo, pero ó mesmo tempo de autoafirmación, de amor. De amor a vivir a pesar da morte.¿a donde van os que morren? non o sei, pero sei onde quedan os que os sobreviven, no mais profundo inferno, cheo de dor e esperanza. Con cantas tonterias nos preocupamos a veces.

PLASTIC ONO BAND é un canto a todo isto do que falo. Disco crudo, no que un home esceptico co mundo desnuda a sua alma. Intenta eliminar os fantasmas vitaiss. Fachada de éxito, aspecto emocional derrumbado. Minimalismo, melodia, reflexion existencial.

Unhas campás anticipan a chegada da morte, pero tamen o inicio de algo novo. Mother, primeiro e desgarrador tema. O abandono dos seus pais, a morte da nai, o inicio da súa tráxica vida. Grita desesperadamente por ela. A voz é desgarradora, o piano aporreado con desgana. Penso o peor... canta..." nai, ti tivechesme, un a ti nunca, necesitabate, ti xamais me necesitaches. Así que so teño unha cousa que decirche, adeus, adeus...."

Tras este inicio matador, “Hold On” parece que quere devolver a esperanza. Mantente, que que todo vai ir ben, parece dicirse a si mesmo. É un consuelo no medio do caos e da catastrofe, casi unha cancion de cuna. John, aguanta, ninguen cho vai decir, ninguen te vai abrazar cando o necesites, aguanta. Apreta os dentes, dixome unha vez un amigo.

En I found out, John arremete contra todo. Agria exposición de rexeitamento ante a falsedade humana, xa sexa na relixión, os movimentos pacifistas, os dioses da música incluindo ó propios Beatles... Quen vos creedes que sodes... Desaogo no medio da tormenta emocional.

Working class hero é unha das miñas favoritas. Cancion social por excelencia, reivindicacion da clase obrera, ten unha tenue melodia que te atrapa e che fai esquencer por un momento a violencia do que conta. Escoitao cando di cousas como ...polo que vexo seguides sendo uns putos campesinos... Despertade, estanos dicindo. Despertade dunha vez¡¡¡

Soa “Isolation”, tremenda, arrebatadora. Ese piano quitalle o control do tempo a Deus e tomao como propio. A lentitude da execución contrasta coa rabia na voz. John confesa que ten medo, da soedade, do mundo. Vivir con medo é algo natural, pero demoledor:

... non espero que o entendas
despois de causar tanto dano
pero de novo, non tes a culpa,
eres solo un ser humano, unha victima da loucura...

Remember, outra preciosa melodia, aguillona no punto clave,... non sintas pena da forma que se foi, non te sintas culpable, solo recorda... Non me jodas, John.

Chegado a este punto, ou me meto un chute de esperanza, ou por que non pegarse un tiro. Soa “Love”, título breve, gran emoción. Simple e complexo, o misterio do amor. Ahh, si, recordo o porque de tanto sufrimento. O amor, ese gran misterio.

En well, well, well discute coa súa amada de temas diversos. Look at me, preciosa, para esa muller tamen... mirame, mira dentro de min... Dous temas que son pausa antes da tempestade que é God. John renega de todo, dos heroes da cultura popular, incluindo os Beatles. Iconos derrumbados como si fora o propio Nietzsche. O Deus son eu, saio do mundo dos soños para ser eu mesmo, declaro a sua independecia do mundo e a unica creencia nel mesmo.. e por suposto en esa muller sempre presente. Escribirei a miña propia historia, si me deixan. Final do disco antes do panexírico que é my mummy´s dead, recordo da traxedia e da beleza do mundo.

John Lennon, aquel que xa guiara os Beatles hacia mundos descoñecidos e surrealistas, hacia zonas delirantes do pensamento, cando se atopou so esto multiplicouse exponencialmente. Un home cunha vida tormentosa, inestable, caprichosa. O triunfo, o favor do publico, bañarse en cartos, non o cambiaron. So multiplicaron a súa angustia.

Home que fixo da dor a sua relixion, para John crear e amar é un sufrimento, pero tamen unha redención, un camiño para o conseguir o orgasmo que é vivir, a búsqueda continua do placer de amar, do amor verdadeiro. En todos lados grita con desesperacion, a veces en voz baixa, pero sempre hai alguen que o oia. Grita que a unica verdade é o amor, e a traxedia máxima a falta de amor. Unha vez cantou: ...amote sempre, todos os dias de novo, fixemos o amor todos os dias, pero empezamos de novo, lonxe, solos, como se fose a primeira vez.

Nunha entrevista na radio 6 horas antes de morrer oiuselle unha vez mais...todo o que vale a pena neste mundo pódese reducir a unha cousa: o amor.

RORY GALLAGHER. Tattoo. 1973

Bebía como si o sentido da vida estivese no fondo dunha botella. Moi irlandés, pensaredes. Isto levouno a unha morte anunciada. Ainda aguantou bastante. A combinación do alcol cos fármacos que tomaba para disimular o seu pánico a voar foi unha combinación letal. Un transplante dun fígado cheo de buratos e queimado ata o infinito foi o camiño directo á tumba. Non deixa de dar que pensar o feito de que alguén que nos fai flotar tantas veces a un palmo da terra coa súa música tivera medo a voar. Pero, ¿quen necesita os avións cando xa voa nos escenarios?

A súa música perdurará eternamente, como unha desas maravillas ocultas para o placer dos que o admiramos. Guitarrista idolatrado polos mais grandes, sen embargo non é o clasico instrumentista que masturba o mastil buscando o propio placer, senón que non seu caso as seis cordas estan sempre ó servicio da canción. O aspecto emocional imponse á tecnica. Rory chega a ter un dominio da guitarra tal que non lle fai falla alardear del, logra pulsar as teclas da esencia das cancións sin recrearse no control do instrumento. ¿para que tocar mil notas por segundo si con dúas che digo o que quero decir?.

Recibe unha forte educación musical na casa, toca todo instrumento de corda que chega as suas mans. O neno Rory escoita a Lonnie Donegan e ós mestres do blues con fruicion na radio tentando imitalos. A súa vida é a música dende pequeno, e pronto monta os seus primeiros grupos. Con ¡ 17 anos ¡ xa fai maravillas co trio Taste.

A súa historia é a da súa famosa guitarra, esa stratocaster do 61, a primeira que aterrizou en Irlanda. O seu detalle caracteristico é o desgaste do acabado. Rory, debido ó seu raro grupo sanguineo, convertia os litros de suor que chorreaba en cada concerto nun poderoso acido que acababa co barniz da guitarra. Observao en calquera actuación en directo, todo ese acido caendo encima da guitarra, un instrumento e unha vida consumida pola música.

No ano 73 estaba nun periodo de franca inspiración, tras editar Blueprint. Rodadas ata a saciedade en Cork City, as cancións deste Tatoo entran no estudio perfectamente engraxadas. Suor e paixon resbalan nota a nota, transpiran os surcos do disco. A magnífica formación do grupo, McAvoy ó baixo coordinado como se foran un con Rod de´Ath á bateria, e o organo de Lou Martin facendolle as beiras á Strato. Fian unha combinación de blues, rythm&blues, skiffle, rock´n´roll, jazz, e slide con absoluta maestría, como si todo formase parte dunha unidade de acción. A base rítmica martillea constantemente e marca o camiño, que sigue Rory, desbocado por momentos, docemente contido en outros, acompañado dun organo que enche os ocos que deixa Gallagher. A tensión palpase en Cradle Rock, tema costa abaixo, banda desatada, estribillo revelador:

... you´ll miss out of you, let me out of your
day and night, i been tryin to make you see that
hear what i got to say
that´s all about me and you...

Daste conta?

Admit it vai polos mesmos sendeiros. Crudeza nos acordes para contar unha historia de rupturas e crueldade. ¿que queda despois da tormenta?. Repitese a historia en sleep on a clothes line.

...looking for my baby
but everywhere i´ve gone
tell me i just missed her
it´s gone on too long...

Xa nos vamos dando conta de que pe coxea Rory. Levanos ó terreo que el quere, o da desesperación, o da amargura, a súa música sona triste en un ritmo que cabalga sin cesar, é unha fuxida hacia adiante. Unha pausa para escoitar livin´like a trucker, un canto mais á vida do músico na carretera, desarraigado de todo, lonxe dos seres queridos, casi vivindo ... like a gipsy.., di Rory.

Tras catro cancions, escoitadas en desorden razonable, o corpo de un está preparado para afrontar a parte mais dura do disco, a que toca con un punzon fervendo a sensibilidade das entrañas. 20:20 vision, e ese ritmo acustico que se vai metendo, falando desa rapaza que pode ...facer sentir a meu avo como se tivese seis anos... Who´s that coming? traballa o slide e a armónica, en tradición bluesy, conta unha maravillosa historia, a chegada de alguén, ela?, ante a que ...o demo debe empezar a rezar coas suas rodillas no chan... Terrible e maravillosa chegada, ritmo en aumento, voz rasgada e rota.

They don´t make them... é unha das miñas favoritas. Chega un momento en que o solo de guitarra te leva a terreos descoñecidos, nun dialogo brutal co teclado, no que so eles saben o que se estan a decir, pero ti desde fora podes intuilo. A veces non se cruzan palabras, non fai falla decir as cousas, pero moi adentro un sabe o que está a pasar. Verdade?

Pero Tatoo, sin dubida, son duas cancións. Eu teño que facer como o demo de who´s that coming?, poñerme a rezar, porque o efecto que producen é demoledor. Claro, son Tatoo´d lady e A million miles away. Para maior desespero e regocixo simultaneo, o disco abrese coa maravillosa Tatoo´d lady, un dos mais incribles temas de Rory. Outro conto sobre feirantes, e as maravillas de pasar a vida baixo un teito de lona e vagar de cidade en cidade. Un mundo de fábula para unha canción que chega fondo.

Pouco podo decir de A million miles away. Deixate levar e escoitaa. Deixate levar como ese home que, acodado na barra do bar, ten a cabeza a un millon de millas. Ese home derrotado sentado na penumbra observando ledicia ó seu arredor pero incapaz de compartila. Ese home que ten grabado con lume momentos do pasado, onde soaba unha canción parecida. Ese home que viu o ceo e ten medo de voltar ós infernos. Ese era... Rory.