O mundo de hoxe, inexorablemente globalizado, imprime en nós un selo estandarizado que reflicte os mesmos problemas, gustos, alternativas, inquedanzas e fainos vivir mentalmente alonxados do noso entorno, homologando unhas realidades con outras.
Probablemente Ian McKaye fose un visionario cando creou en 1980 o selo Dischord, xunto cos seus compañeiros na banda Teen Idles, Jeff Nelson e Nathan Strejcek. Un selo cunha política dirixida a promover as bandas locais. Cun total desinterese en ser aceptado polo sistema e sen ningún aceno de mimetizarse cunha multinacional discográfica (a diferenza doutros moitos selos independentes da época que acabaron sendo absorbidas polas majors). Vender os discos e as entradas dos seus concertos a prezos populares e asequibles para todo o mundo, non gravar videoclíps, escoller moi ben a quen lle concedían entrevistas eran algunhas das premisas que marcaba o súa forma de entender a música. MacKaye non procuraba o éxito, só pretendía crear o seu propio sistema, un sistema orientado aos intereses da sociedade na que vivía, nomeadamente da escena musical de Washington DC, e non escravizado e vendido aos beneficios das ventas como a industria musical. Proba delo é que hoxe en 2012, pasados trinta anos, e despois de axudar a saír adiante a bandas tan fantásticas como The Nation Of Ulysses ou The Make-Up, Dischord Records segue fiel aos principios cos que foi creada. E por suposto Ian McKaye tamén.
Nun principio MacKaye, Nelson e Strejcek foron asociados co xermen da cultura straight-edge, un estilo de vida que inclúe o rechazo ás drogas e o alcol. Tras este primeiro paso MacKaye e Nelson deixarían unha fonda pegada no underground americano con Minor Treath, unha das bandas máis influíntes do hardcore punk dos oitenta xunto con Bad Brains e Black Flag. Minor Threat publicaron dous álbums e varios ep’s, cunha música directa e unhas letras intelixentes e incisivas. Despois disto MacKaye segue ca súa frenética actividade e crea Embrace, ata que en 1987 das súas cinzas e das doutra banda da escena local, chamada Rites of Spring nace Fugazi.
Comprometidos con moitas causas sociais, Fugazi ofrecen concertos cos que recadar fondos para múltiples delas, ademais de dar actuacións xirando practicamente por cada recuncho dos USA e por case todos os países do mundo na súa furgoneta.
A banda desenvolve a complexa madexa do post-hardcore, un estilo que non é nin post-rock, nin slowcore, nin hardcore, nin punk... pero é todo ao mesmo tempo. Sube, baixa, arranca, para, susurra, berra... por eses sinuosos sendeiros se move a música de Fugazi, cunhas letras moi atrevidas, intelixentes, sinceiras e introspectivas, invitando á rebelión individual para construír unha sociedade máis xusta.
'13 Songs' son exactamente iso, trece cancións, o resultado dos dous primeiros Ep's da banda, os sete temas do Ep Fugazi e os 6 de Magin' Walker, compostos todos eles por MacKaye (6) e Picotto (7). Calquera dos dous ep's ten un nivel excelente por separado, pero xuntos acadan un resultado espectacular. O máis excitante para quen se achegue a eles e que isto só é o comezo dunha longa e incrible discografía.
Fugazi comeza coa mellor carta de presentación posible, 'Waiting Room', convertido xa nun clásico do rock, sendo un dos seus mellores temas e dos máis versioneados. A rabia e a frustración xuvenil percorren os cinco minutos da canción, nun alegato contra o inconformismo.
Outro momento estelar é 'Suggestion', unha das cancións máis aclamadas da banda, onde a protagonista é unha muller, que esta farta de ser vista como muller-obxecto. Con esta canción gañáronse as simpatías dos sectores máis tolerantes do feminismo, posto que as riot girls máis duras non gustaban de seren apoiadas por homes, xa que consideraban que a loita polos seus dereitos era patrimonio seu en exclusiva.
O álbum está cheo de enerxía contida unhas veces e desbordada outras, con temas como ‘Bulldog Front’; a inquietante e desgarradora ‘Give Me The Cure’; ‘Glue Man’ totalmente hardcore, chea de rabia e tensión; a acelerada e melódica ‘Margin’ Walker’, unha peza moi habitual no estilo da banda; ou ‘And the same’ unha dura crítica ao racismo e a violencia. 'Bad Mouth' reflexa o choque interxeneracional, de como aceptar e vivir co que se é en lugar de criticar aos que envexamos. Moi na liña vai ‘Burning’, en permanente calma tensa, invita ao oínte a tomar as rendas da súa vida e deixar de ser alienado polo sistema ao igual que a pegadiza ‘Burning Too’.
Pechan as sensacionais ‘Provisional’ e ‘Promises’, nunha liña moi emo, e entre medias ‘Lockdown’ cun ferinte e repetitivo riff de guitarra transmitindo inquietude e urxencia, a mesma coa que Fugazi nos invitou unha e outra vez ao longo dos anos a despoxarnos das ataduras da sociedade capitalista, deixando de ser remeiros presos desa galera endiañada que viaxa a ningunha parte, para poder navegar polo mar da vida na nosa propia embarcación e cara o rumbo que desexamos.
